تو به من خندیدی و نمی دانستی.

من به چه دلهره از باغچه ی همسایه سیب را دزدیدم.

باغبان از پی من تند دوید.

سیب را دست تو دید.

غضب آلود به من کرد نگاه.

سیب دندان زده از دست تو افتاد به خاک.

و تو رفتی و هنوز.

سال هاست که در گوش من آرام آرام.

خش خش گام تو تکرار کنان،می دهد آزارم.

ومن اندیشه کنان غرق در این پندارم.

که چرا باغچه ی کوچک ما سیب نداشت.

«حمید مصدق»